Huilbaby... en nu?

• Geplaatst op 5 Mei 2022
• Door Marijke
• 0

Een huilbaby, iedere baby huilt toch? Ach joh, huilen is goed voor de longetjes.

Dat is denk ik wel het meest gehoorde antwoord op mijn verhaal, dat mijn jongste een huilbaby is. Wat is eigenlijk de definitie van een huilbaby? Een huilbaby is een baby die 3 weken lang, minimaal 3 dagen per week, minimaal 3 uur per dag huilt. Een ouder van een huilbaby zou zeggen, maar dat is toch helemaal niet veel?

Laten we beginnen met het huilgedrag van een baby. Iedere baby huilt, maar vergeet niet, dat huilen en kreunen de enige manieren zijn om kenbaar te maken, dat er wat is. Honger, pijn, ongemak, vieze luier, moe, stress, onveilig gevoel, het kunnen oorzaken zijn, om te gaan huilen. En als ouder is het toch maar lastig uit te vinden wat er nou is. Want je kindje is gevoed, heeft een schone broek, maar waarom blijft het nou huilen?

Een huilbaby is heftig, zwaar, je voelt je machteloos, soms zelf een gevoel van falen, want alles wat je hebt gedaan, het huilen stopt niet.  Wat is er toch?

Ik ben ervaringsdeskundige. Mijn zwangerschap was heftig, was ziek, er was een ingrijpende gebeurtenis in de laatste trimester. Dit kindje was het zonnetje aan het eind van deze ellende, iets positiefs om naar uit te kijken. De bevalling was zwaar en intens, Bryan bleek een sterrenkijker, waardoor ik 2 uur lang persweeën heb gehad, voordat hij met de vacuümpomp werd gehaald door de gynaecoloog.          

De 3 eerste dagen van Bryan was één grote  blauwe wolk, het ging zo veel fijner dan bij de eerste. De borstvoeding verliep perfect, ik was mobiel, de nachten verliepen redelijk. “Dit is genieten” zei ik tegen mijn schoonmoeder 3 dagen later. En toen brak de hel los. Bryan begon te krijsen, krijsen door merg en been. Eten was geen optie, dit jongetje krijste uren achter elkaar, soms wel 6 uur, kreeg geen hap door mijn keel. Ons gezin gleed zo de afgrond van machteloosheid in. We sliepen maar 4 uur per dag, alleen maar met Bryan bezig. Hadden geen tijd voor de geboortekaartjes, het huishouden, laat staan uitrusten en op krachten komen.

Na een paar dagen belde de kraamverzorgster de verloskundige, dat Bryan toch wel veel huilde in vergelijking met andere baby’s. Stop die kleine maar lekker in de draagdoek was het antwoord. Op zich een fijn advies, maar daar had ik gewoon geen energie voor. 10 dagen na de bevalling, de kraamverzorgster was al weg, kreeg ik er ook nog een borstontsteking bij. Daar ging het laatste beetje energie…. En het huilen, dat ging maar door….

Alsof het nog niet ellendiger kon, kreeg ik er nog zwangerschapseczeem bij. De slapeloze nachten, het krijsen, de jeuk van de eczeem, wij gingen in de overleefstand. En niet te vergeten dat we ook nog een peuter hadden rondlopen. Gelukkig hebben opa’s en oma’s hem heel fijn opgevangen, maar ook voelt het alsof ik faalde als moeder, want ik kon niet eens voor mijn beide kinderen zorgen.

De maandagochtend belde mijn man de verloskundige: “HELP ONS” De verloskundige wist het ook niet meer en toen zijn we naar de huisarts gegaan. Voor de eczeem kreeg ik een zalf, en voor Bryan kregen we het advies om naar de huilpoli te gaan. Dan konden we hem daar achterlaten en zelf even bij tanken….. Hem daar achterlaten??? Echt niet!! Maar het was het één of het ander en toen gingen we maar weer naar huis. Teleurgesteld en radeloos, want wat nu?? Mijn schoonzusje stelde voor om met Bryan naar de osteopaat te gaan. Ik heb een afspraak gemaakt. We konden vrijdag terecht. De osteopaat heeft wonderen verricht. Na de eerste behandeling sliep Bryan 3 uur in de kinderwagen. Slapen deed hij overdag hooguit 20 minuutjes. Ik ben uiteraard wel iedere keer kan checken of hij het nog deed, haha.

Door al deze ellende ben ik Bryan wel blijven dragen. Huilen deed hij toch wel, hij had te eten gehad, schone luier, loszittende kleding aan, dus de directe oorzaak kon ik niet weghalen. Heb echt van alles geprobeerd, van wol-zijde strikmutsjes (die helpen echt!! ), babymassage (heel fijn), samen slapen (dan kreeg ik tenminste nog wat slaap, slaap wel veilig) en nog wel 10.000 andere dingen. En daarom dacht ik, huilen doet hij toch wel, maar dan zit hij ieder geval op het beste en veiligste plekje en kan ik zachtjes voor hem zingen en laten weten dat ik er voor hem ben. Het dragen maakte hem wel rustiger.

Heb jij een huilbaby? Draag je kindje. De oorzaak van het huilen is misschien nog niet uitgezocht, maar dragen kan altijd. Dragen (huid-op-huid)  maakt kindjes rustiger, ze voelen de veiligheid, de geborgenheid van de ouder en dat verzacht de pijn en ongemak, die ze al hebben. Dragen zorgt voor prikkelreductie, verminderd refluxklachten, de oxytocine zorgt voor een fijn gevoel en er zijn zoveel meer voordelen te noemen. Daarnaast heb jij je handen vrij voor licht huishoudelijke klusjes, je kindjes, of gewoon even rust voor je lijf. Bedenk dat een kindje uren in je armen ronddragen belastender is voor je schouders, rug en wellicht de wond van je keizersnede.

Wil je graag meer informatie, of gewoon even je verhaal kwijt. Mail gerust.