Hoe ben ik ooit begonnen met dragen?
Mijn oudste werd geboren in 2013. Dragen had ik niet eens over nagedacht, uberhaupt had ik een hele andere voorstelling van de kraamtijd en het moederschap. Dit mannetje had wat strubbelingen in het begin, maar door mijn fantastische kraamverzorgster Anita had ik een fijne kraamweek. Ik vertrouwde op haar kunnen en het voelde alsof zij net goed aanvoelde wat wij nodig hadden. Ik heb gehuild op haar laatste dag, wat moest ik zonder haar.
Nathan was 3 weken en kreeg een vreselijke spruwinfectie, het mannetje voelde zich niet lekker. Een jeugdverpleegkundige van het CJG raadde mij aan eens te gaan kijken naar een draagdoek. Ik mocht een rekbare doek van ByKay lenen van een vriendin en ging met youtube en een grote beer aan de slag, want toen waren draagconsulenten nog niet echt bekend, en vooral schaars!
Het dragen vonden Nathan en ik wel wat en zo gebruikte ik de doek voor slaapjes overdag en ging de doek standaard mee op visite. Al snel viel ik in de Rabbit-hole van het dragen. Ontdekte dat er ook geweven doeken bestonden en dat eigenlijk wel prettiger is, als ze wat zwaarder worden. Toen waren er merken als Girasol, Hoppediz, Didymos en Oscha. Uiteraard waren er nog meer, maar dit waren toch wel de bekendste.
In die tijd bleven doeken hun waarde behouden en zo kocht ik een draagdoek van Hoppediz tweedehands. Ook deze doek beviel ons erg goed. En toen begon het te kriebelen, als ik nou een draagzak koop, misschien wil manlief dan ook wel. En ik ging op onderzoek uit. Een vriendin had een Bondolino, een ander een Manduca, een kennis met een Ergobaby en die waren er tevreden over. Ik kon een Manduca passen en die zat heel fijn, dus ik bestelde een Manduca.
De dragers toen waren minimaal verstelbaar, waarbij bijvoorbeeld een Manduca je het rugpand kon losritsen en de Bondolino kon verkleinen met een veter.
Ondertussen was ik een aardige bezienswaardigheid. Vertederende blikken, opmerkingen met “wat ziet dat er gezellig uit”. En soms ook vragen, vanuit pure onwetendheid. Maar ook mensen die willen helpen, als ze zagen dat ik mijn zoon op mijn rug wilde kopen. In paniek naar mij toegesneld “zal ik helpen? ”
Nathan is hypermobiel en daarom zijn beentjes snel moe en daarom ging hij nog geregeld mee op mijn rug, als we weer eens een stadje of marktje gingen bezoeken op vakantie. Wij konden hier ook echt van genieten. Al waren de draagmomentjes korter en minder, maar als het moment daar was....
Reacties
Wees de eerste om te reageren...